PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu ze stycznia 2008 r. dawnego Polbank (aktualnie Raiffeisen Bank International) - wyrok SA Wrocław z 13.02.2024 r.
Wyrokiem z dnia 13.02.2024 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSA Lidia Mazurkiewicz – Morgut), w sprawie o sygn. akt I ACa 450/23, oddalił w całości apelację banku oraz obciążył bank kosztami procesu.
Apelacja banku dotyczyła wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (SSO Lidia Orzechowska – Korpikiewicz), wydanego w dniu 13.12.2022 r. w sprawie o sygn. akt I C 1068/21. Wyrokiem tym, Sąd ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu indeksowanego do CHF zawartej z dawnym Polbank (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu), z powodu jej nieważności i zasądził od banku na rzecz Klienta Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych wraz z odsetkami od dnia złożenia pozwu.
Co ważne – w zakresie ustalenia nieważności umowy kredytu, wyrok stanowi podstawę do rozliczenia stron nieważnej umowy kredytu, a także wykreślenia hipoteki.
Nadto, skutkiem wyroku jest uwolnienie Klienta Kancelarii od toksycznego kredytu i długu, który był nadal wyższy, aniżeli kwota udzielonego kredytu, pomimo 15,5 lat spłaty kredytu zaciągniętego na 25 lat.
Ważny jest bilans i interes Klienta na gruncie ustalenia nieważności umowy kredytu:
– w 2008 r. bank wypłacił kredyt w kwocie 135.000 zł
– kredyt został udzielony na 40 lat
– spłata trwała 16 lat
– spłacono do banku ok. 125.000 zł
– saldo zadłużenia wg banku na wczoraj wynosiło ok. 185.000 zł (ten dług nie istnieje wskutek wyroku)
*** po wyroku do zwrotu na rzecz banku zostaje ok. 10.000 zł (kwota zostanie pokryta z zasądzonych odsetek) ***
Pozew został wniesiony w lipcu 2021 r.
Wyrok jest PRAWOMOCNY.
Aktualnie, Kancelaria przystępuje do rozliczania kapitału kredytu i wykreślenia hipoteki.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
Nieważność spłaconej umowy kredytu z lipca 2008 r. dawnego Polbank - EFG Eurobank Ergasias (aktualnie Raiffeisen Bank International) - wyrok SO Świdnica z 21.11.2023 r.
Wyrokiem z dnia 21.11.2023 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy (SSO Marcin Drabik), w sprawie o sygn. akt I C 1471/22, przesłankowo ustalił, że umowa kredytu indeksowanego do CHF zawarta z dawnym POLBANK (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu) jest NIEWAŻNA i zasądził od banku na rzecz Klientów Kancelarii żądaną kwotę wraz z odsetkami od dnia doręczenia pozwu. Sprawa dotyczy kredytu spłaconego przedterminowo w 2018 r., a zasądzona kwota stanowi nadwyżkę ponad wypłacony kapitał kredytu, z uwagi na potrącenie złożone przed skierowaniem pozwu.
Sąd nie uwzględnił zarzutu zatrzymania wskazując, że nie mamy do czynienia z umową wzajemną, a także inny jest cel tej instytucji. Dodatkowo, Sąd podkreślił bezprzedmiotowość zarzutu zatrzymania ze względu na fakt dokonanego potrącenia przed wszczęciem procesu, co skutkowało wygaśnięciem roszczenia banku o zwrot kapitału jeszcze przed wytoczeniem powództwa.
Sąd skrytykował wyroki Sądu Najwyższego z 19.09.2023 r., na które powoływał się bank w stanowisku końcowym.
Oceniając sporną umowę, Sąd podkreślił, że jest nieuczciwa z uwagi na wprowadzoną nierównowagę i przerzucenie całego ryzyka na kredytobiorców, ale także wskazał na jednostronne uprawnienie banku do decydowania o wysokości świadczeń stron.
Pozew został wniesiony we wrześniu 2022 r.
W sprawie odbyły się dwie rozprawy.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu z czerwca 2008 r. dawnego Polbank - EFG Eurobank Ergasias (aktualnie Raiffeisen Bank International) - wyrok SO Opole z 17.11.2023 r.
Wyrokiem z dnia 17.11.2023 r. Sąd Okręgowy w Opolu (SSO Izabela Bogusz), w sprawie o sygn. akt I C 37/21, ustalił, że umowa kredytu indeksowanego do CHF zawarta z dawnym POLBANK (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu) jest NIEWAŻNA i zasądził od banku na rzecz Klientów Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu.
Sąd nie uwzględnił zarzutu zatrzymania wskazując, że nie mamy do czynienia z umową wzajemną, a także inny jest cel tej instytucji. Sąd wskazał również na fakt otrzymania przez bank kwoty świadczeń przekraczającej wypłacony kredyt i w tej sytuacji bank mógł skorzystać z potrącenia. Nadto, Sąd skrytykował wyroki Sądu Najwyższego z 19.09.2023 r., na które powoływał się bank.
Oceniając sporną umowę, Sąd podkreślił, że jest nieuczciwa z uwagi na wprowadzoną nierównowagę i przerzucenie całego ryzyka na kredytobiorców, ale także wskazał na jednostronne uprawnienie banku do decydowania o wysokości świadczeń stron.
Pozew został wniesiony w styczniu 2021 r. Na czas trwania postępowania wpłynął dowód z opinii biegłego oraz przesłuchanie świadków.
W sprawie odbyły się dwie rozprawy.
Wyrok jest PRAWOMOCNY.
Apelacja banku w zakresie ustalenia została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30.09.2024 r., sygn. akt I ACa 633/24 oraz uwzględniona w zakresie zapłaty z uwagi na zastosowanie tzw. salda.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
Nieważność umowy kredytu ze stycznia 2008 r. dawnego Polbank - EFG Eurobank Ergasias (aktualnie Raiffeisen Bank International) - wyrok SO Warszawa z 6.07.2023 r.
Wyrokiem z dnia 6.07.2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (SSO Anna Pogorzelska), w sprawie o sygn. akt XXV C 2921/18, ustalił, że umowa kredytu indeksowanego do CHF zawarta z dawnym POLBANK (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu) jest NIEWAŻNA i zasądził od banku na rzecz Klientów Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych.
Pozew został wniesiony w lutym 2018 r. (pierwotnie do SO Wrocław).
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu z kwietnia 2007 r. dawnego Polbank - EFG Eurobank Ergasias (aktualnie Raiffeisen Bank International) - wyrok SA Wrocław z 28.06.2023 r.
Prawomocna NIEWAŻNOŚĆ w sprawie p-ko Raiffeisen Bank International (dawny Polbank) – kolejna wygrana Klientów Kancelarii w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu.
Wyrokiem z dnia 28.06.2023 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSA Lidia Mazurkiewicz – Morgut, SSA Sławomir Jurkowicz, SSA Andrzej Połata), w sprawie o sygn. akt I ACa 1709/22, zmienił wyrok Sądu I instancji uwzględniając zarzut zatrzymania, oddalił odsetki od daty złożenia zarzutu zatrzymania (od 19.06.2023 r.), a także oddalił apelację banku.
Apelacja banku dotyczyła wyroku z dnia 14.06.2022 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w Świdnicy (SSO Donata Nowocień – Pluta), w sprawie o sygn. akt I C 512/20, którym ustalone zostało, że umowa kredytu indeksowanego do CHF zawarta z dawnym POLBANK (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu) jest NIEWAŻNA i zasądzono od banku na rzecz Klientów Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych.
Pozew został wniesiony w marcu 2020 r.
Wyrok jest PRAWOMOCNY.
Aktualnie, Kancelaria przystępuje do rozliczania nieważnej umowy kredytu oraz wykreślenia hipoteki z księgi wieczystej.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
Kolejne istotne orzeczenie TSUE w sprawach "frankowych" – Wyrok TSUE z dnia 8.09.2022 r. w sprawach połączonych od C‑80/21 do C‑82/21 - komentarz Kancelarii
W dniu 8 września 2022 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozstrzygnął trzy zagadnienia prejudycjalne w ramach postępowań C-80/21, C-81/21 oraz C-82/21.
Istotą zadanych TSUE pytań było rozwikłanie kwestii budzących wątpliwości w orzecznictwie polskich sądów na kanwie rozpatrywania sporów z tzw. „kredytów frankowych”, sprowadzających się do następujących zagadnień:
W ramach sprawy C-80/21:
- Czy dopuszczalne jest uznanie za nieuczciwy jedynie w części warunku umownego, w której owa nieuczciwość tkwi i pozostawienie w mocy pozostałej jego części?
- Czy jest dopuszczalne, aby sąd po stwierdzeniu nieuczciwości warunku umownego, bez którego umowa nie mogłaby już obowiązywać, mógł zmodyfikować pozostałą część umowy, w drodze wykładni oświadczeń woli, aby zapobiec nieważności umowy, która to nieważność jest korzystna dla konsumenta?
Rozpatrując powyższe problemy, TSUE powtórzył wykładnię dokonaną już w uprzednio rozpoznawanej sprawie C‑70/17 i C‑179/17 Abanca Corporación Bancaria i Bankia, gdzie wskazano, że sądy są zobowiązane do odstąpienia od stosowania nieuczciwych warunków umownych, aby nie wywierały one, w braku sprzeciwu konsumenta, wiążących wobec niego skutków oraz, że nie do pogodzenia z przepisami dyrektywy 93/13 jest przepis prawa krajowego dający sądowi krajowemu możliwość uzupełnienia umowy poprzez zmianę treści jej nieuczciwego warunku. Już w powołanym wyroku wyjaśniono, że uprawnienie sądu do modyfikowania nieuczciwej umowy w kierunku zmierzającym do przywrócenia równowagi stron, przyczyniałoby się do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez sam brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów, ponieważ nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy, tak aby zagwarantować w ten sposób interes rzeczonych przedsiębiorców. Ochrona konsumenta w ramach dyrektywy 93/13 w ten sposób stawałaby się iluzoryczna.
Pytanie zadane w ramach sprawy C-80/21 dotyczyło możliwości usunięcia z umowy elementu „za zgodą banku” i pozostawienia w mocy pozostałej części tak „wygumkowanej” klauzuli umownej. Problem dotyczy możliwości spłacania kredytu bezpośrednio w walucie CHF za zgodą banku, zastrzeganą w umowach Deutsche Banku.
TSUE, stwierdzając, że powyższa redukcja klauzuli jest niedopuszczalna, powtórzył w zasadzie regułę wyłożoną w ramach wyroku w sprawie C-19/20 Bank BPH, precyzując, iż przepisy dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może stwierdzić nieuczciwy charakter nie całości warunku umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, lecz jedynie elementów tego warunku, które nadają mu nieuczciwy charakter, w związku z czym warunek ten pozostaje, po usunięciu takich elementów, częściowo skuteczny, jeżeli takie usunięcie sprowadzałoby się do zmiany treści tego warunku, który ma wpływ na jego istotę, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.
W ramach sprawy C-81/21:
- Czy dopuszczalne jest, aby sąd po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru warunku umownego, nieskutkującego nieważnością umowy, mógł uzupełnić treść umowy przepisem dyspozytywnym prawa krajowego?
- Czy dopuszczalne jest, aby sąd po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru warunku umownego, skutkującego nieważnością umowy, mógł uzupełnić treść umowy przepisem dyspozytywnym prawa krajowego, aby zapobiec nieważności umowy, pomimo że konsument godzi się na nieważność umowy?
Odnosząc się do zagadnienia pierwszego, TSUE powtórzył regułę wyrażoną w wyroku C-260/18 Dziubak, zgodnie z którą wyjątkowa możliwość zastąpienia nieuczciwego postanowienia umownego przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, narażając tym samym konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki, tak że ten ostatni zostałby tym ukarany. Z powyższego wynika, że to wyłącznie interes konsumenta przesądza o możliwości upadku całej umowy. Trybunał podsumował tę kwestię wprost, wskazując, że jeżeli umowa może nadal obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków, sąd krajowy nie może zastąpić tych warunków przepisem krajowym o charakterze dyspozytywnym.
A zatem sąd krajowy nie może, po stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku znajdującego się w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, która to nieważność nie pociąga za sobą nieważności tej umowy w całości, zastąpić tego warunku przepisem dyspozytywnym prawa krajowego.
Co do drugiego pytania, Trybunał powtórzył ponownie za wyrokiem C-260/18 Dziubak, że, nie można wypełniać luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych ani przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. W postępowaniu, w ramach którego zadano przedmiotowe pytanie prejudycjalne konsumenci zostali poinformowani o konsekwencjach związanych z całkowitym unieważnieniem zawartych umów o kredyt i je zaakceptowali. TSUE wskazał więc, że w tych okolicznościach, biorąc pod uwagę determinujący charakter woli konsumentów, nie wydaje się, aby została spełniona przesłanka, zgodnie z którą unieważnienie całej umowy naraziłoby zainteresowanych konsumentów na szczególnie szkodliwe konsekwencje. Z braku takiego zagrożenia dla konsumentów, sąd nie jest uprawniony do zastąpienia nieuczciwego warunku, którego nieważność stwierdzono, przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.
Co się tyczy możliwości zastąpienia nieważnego warunku umownego wykładnią sądową, Trybunał jednoznacznie ją wykluczył, gdyż sądy krajowe są zobowiązane wyłącznie do odstąpienia od stosowania nieuczciwego warunku umownego, aby nie wywierał on obligatoryjnych skutków wobec konsumenta, przy czym nie są one uprawnione do zmiany jego treści. Wskazano tutaj, iż dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, które uniemożliwia sądowi rozpoznającemu sprawę uwzględnienie żądania stwierdzenia nieważności umowy opartego na nieuczciwym charakterze warunku, jeżeli zostanie stwierdzone, że warunek ten jest nieuczciwy i że umowa nie może dalej obowiązywać bez takiego warunku (podobnie w sprawie C‑118/17 Dunai).
Podsumowując, Trybunał wskazał, że sąd krajowy nie może, po stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku znajdującego się w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, który pociąga za sobą nieważność tej umowy w całości, zastąpić warunku umownego, którego nieważność została stwierdzona, albo wykładnią oświadczenia woli stron w celu uniknięcia unieważnienia tej umowy, albo przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, nawet jeśli konsument został poinformowany o skutkach nieważności tejże umowy i zaakceptował je.
W ramach sprawy C-82/21:
Zagadnienie dotyczy początku terminu biegu przedawnienia roszczeń kredytobiorcy-konsumenta o zwrot niesłusznie zapłaconych kwot, w stosunku do banku. Sąd odsyłający sformułował zagadnienie dotyczące tego, czy roszczenie to ulega przedawnieniu po 10 latach, liczonych od dnia uiszczenia poszczególnej raty kapitałowo-odsetkowej lub innej opłaty związanej z umową i nie ma w tym wypadku znaczenia, czy konsument wiedział o nieuczciwości umowy czy też wymagana jest świadomość konsumenta.
Trybunał w tym względzie przypomniał, że kwestie przedawnienia reguluje prawo krajowe państw członkowskich UE, jednak nie może ono gorzej traktować sytuacji konsumentów niż wynika to ze standardu dyrektywy 93/13. TSUE stwierdzając, że 10-letni termin umożliwiający skuteczne dochodzenie zwrotu środków niesłusznie uiszczonych na podstawie nieuczciwej umowy jest wystarczający do zapewnienia efektywnej ochrony konsumentowi, dodał jednak, że konsumenci mogą nie wiedzieć o nieuczciwym charakterze warunku zawartego w umowie kredytu hipotecznego lub nie rozumieć zakresu swoich praw wynikających z dyrektywy 93/13 (wyrok w sprawie od C‑776/19 do C‑782/19 BNP Paribas Personal Finance), a zatem nie mieć świadomości, iż biegnie termin, którego upływ wygasi możliwość dochodzenia swoich praw przed sądem. Dlatego też, TSUE wskazał, że bieg przedawnienia takich roszczeń nie może rozpocząć się zanim konsument powziął wiedzę o nieuczciwości umowy i swoich prawach z tym związanych.
Komentując dzisiejsze rozstrzygnięcie, należy stwierdzić, że niewątpliwie stanowi ono kontynuację prokonsumenckiej linii orzeczniczej TSUE, ponownie podkreślając i precyzując przede wszystkim to, że przepisy dyrektywy 93/13 mają za główny cel ochronę praw słabszych uczestników obrotu gospodarczego, czyli konsumentów, nie zaś przywracanie abstrakcyjnie ujmowanej przez banki, równowagi między stronami umowy. W wielu bowiem przypadkach, owo przywrócenie równowagi w praktyce polegałoby na ochronie interesów nieuczciwego przedsiębiorcy, któremu opłacałoby się ryzykować stosowaniem nieuczciwych postanowień w umowach, gdyż sankcja sprowadzałaby się jedynie do utraty nadmiarowego, nieuczciwego zysku. Tymczasem, cel prewencyjny dyrektywy 93/13 jasno uzasadnia konieczność potraktowania rozstrzygnięcia sporu wytoczonego przez konsumenta, na kanwie nieuczciwości kontraktowej przedsiębiorcy, także w charakterze sankcji dla owego przedsiębiorcy, tak aby nie ważył się on już w przyszłości naruszać praw konsumentów, a podmioty mu podobne także były skutecznie zniechęcone do takich praktyk.
Dzisiejszy wyrok pozostaje także szczególnie ważny w kontekście zagadnień związanych z polem manewru sądu w zakresie rozwikłania następstw dostrzeżenia nieuczciwości klauzuli umownej. TSUE, ponownie dał jasny znak sądom, że nie są władne modyfikować brzmienia nieuczciwych klauzul umownych, także poprzez ich normatywne rozwarstwianie i dążenie do pozostawienia ich „nieskażonej” części w mocy. Z kolei, wola konsumenta, który wyrażając przed sądem świadomość skutków upadku umowy, podtrzymuje żądanie stwierdzenia jej nieważności w całości, musi być respektowana przez sąd. Czyni to dopiero ochronę prawną realnie dostępną dla słabszego z definicji konsumenta.
Pozostaje mieć nadzieję na szybkie przyswojenie tez dzisiejszego orzeczenia TSUE przez polskie sądy i przyspieszenie realizacji sprawiedliwości dla tysięcy polskich konsumentów. W istocie bowiem, prawidłowo przygotowany do prowadzenia sprawy sędzia nie powinien mieć już żadnych realnych dylematów prawnych. Oczywiście także i w tej pozytywnej metamorfozie, będziemy nasze sądy niezmiennie i nieustannie wspierać.
Agnieszka Osowiecka-Wasiak, radca prawny
Michał Przybylak, radca prawny
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu z maja 2007 r. dawnego Polbank - EFG Eurobank Ergasias (aktualnie Raiffeisen Bank International) - wyrok SO Legnica z 12.08.2022 r.
Nieważność umowy kredytu zawartej z d. POLBANK (EFG Eurobank Ergasias) w maju 2007 r. – wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z 12.08.2022 r.
Wyrokiem z dnia 12.08.2022 r., Sąd Okręgowy w Legnicy (SSO Magdalena Krajewska), w sprawie o sygn. akt I C 70/21 ustalił, że umowa kredytu indeksowanego do CHF zawarta z dawnym POLBANK (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu) jest NIEWAŻNA i zasądził od banku na rzecz Klientów Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych.
Pozew został wniesiony w styczniu 2021 r.
Wyrok zapadł po przeprowadzeniu czterech rozpraw, co wynikało przede wszystkim z bardzo rozbudowanej i agresywnej linii obrony banku.
Wyrok jest PRAWOMOCNY, a apelacja banku została oddalona przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 14.04.2023 r., sygn. I ACa 2270/22.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu z kwietnia 2007 r. dawnego POLBANK (aktualnie Raiffeisen Bank International) - wyrok SO Świdnica z 14.06.2022 r.
Nieważność umowy kredytu zawartej z d. POLBANK (EFG Eurobank Ergasias) w kwietniu 2007 r. – wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z 14.06.2022 r.
Wyrokiem z dnia 14.06.2022 r., Sąd Okręgowy w Świdnicy (SSO Donata Nowocień – Pluta), w sprawie o sygn. akt I C 512/20 ustalił, że umowa kredytu indeksowanego do CHF zawarta z dawnym POLBANK (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu) jest NIEWAŻNA i zasądził od banku na rzecz Klientów Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych.
Pozew został wniesiony w marcu 2020 r.
Wyrok zapadł na posiedzeniu niejawnym po odebraniu ostatecznych stanowisk stron na piśmie.
Wyrok jest PRAWOMOCNY. Apelacja banku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28.06.2023 r., sygn. I ACa 1709/22.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak