PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z października 2008 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SA Wrocław z 20.04.2023 r.
Prawomocna NIEWAŻNOŚĆ w sprawie p-ko PKO BP (Umowa Nordea – Habitat z października 2008 r., dawnego Nordea Bank) – kolejna wygrana Klientów Kancelarii w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu.
Wyrokiem z dnia 20.04.2023 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSA Ewa Barnaszewska), w sprawie o sygn. akt I ACa 1167/21 oddalił w apelację banku w zakresie ustalenia nieważności umowy i zmienił wyrok w zakresie zasądzenia w ten sposób, że oddalił roszczenie o zapłatę, co wpłynęło na rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Sąd zastosował teorię salda wskazując, że kredytobiorcy winni rozliczyć się z otrzymanego kapitału kredytu.
Trzeba podkreślić, że w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym, Kancelaria złożyła szereg pism i zastrzeżeń odnoszących się do kolejno podejmowanych przez Sąd decyzji, a to w związku z dążeniem Sądu do uzupełnienia umowy kursem średnim NBP.
Apelacja złożona przez bank dotyczyła wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSO Anna Strzebinczyk – Stembalska) z dnia 2.06.2021 r., sygn. akt I C 740/19 – wyrokiem tym została ustalona nieważność umowy kredytu oraz zasądzona została dochodzona kwota tytułem zwrotu nienależnych świadczeń.
Co ważne – w zakresie ustalenia nieważności umowy kredytu, wyrok stanowi podstawę do rozliczenia stron nieważnej umowy kredytu, a także wykreślenia hipoteki.
Nadto, skutkiem wyroku jest uwolnienie Klientów Kancelarii od toksycznego kredytu i długu, który był nadal o ok. 25% wyższy, aniżeli kwota udzielonego kredytu, pomimo prawie 15 lat spłaty kredytu zaciągniętego na 40 lat.
Ważny jest bilans i interes Klientów na gruncie ustalenia nieważności umowy kredytu:
– w 2008 r. bank wypłacił kredyt w kwocie 430.000 zł
– kredyt został udzielony na 40 lat
– spłata trwała 14,5 lat
– spłacono do banku ok. 270.000 zł
– saldo zadłużenia wg banku na wczoraj wynosiło ok. 540.000 zł (w toku sporu „urosło” o kolejne 35.000 zł z powodu wzrostu kursu CHF (plus odsetki przez kolejne 25,5 lat)
*** po wyroku do zwrotu do banku zostaje ok. 160.000 zł, czyli 30% tego, co miał w swoich księgach bank ***
A w ramach „ugody”, w marcu 2022 r. bank proponował „umorzenie salda zadłużenia” z ówczesnych 550.000 zł do kwoty 450.000 zł, która miała być następnie spłacana przez kolejne ponad 25 lat, jak nowy kredyt PLN + Wibor.
WYROK JEST PRAWOMOCNY.
Pozew został złożony w czerwcu 2019 r.
Aktualnie, Kancelaria przystępuje do rozliczenia nieważnej umowy kredytu, a także wykreślenia hipoteki.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka-Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
Kolejny wyrok z pełną ochroną kredytobiorcy + nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z sierpnia 2008 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SO Wrocław z 21.03.2023 r.
Kolejny WAŻNY i PRECEDENSOWY wyrok, w którym kolejny sąd w PEŁNI zabezpieczył interesy kredytobiorcy, udzielając – w drodze ustalenia – kompleksowej ochrony przed bezprawnymi roszczeniami banku o tzw. wynagrodzenie za korzystanie z kapitału, w związku z nieważnością umowy kredytu.
Bankowi nie należy się NIC, poza zwrotem kwoty kapitału kredytu i wynika to z sentencji wyroku.
Ten wyrok cieszy, zwłaszcza, że to kolejne takie rozstrzygnięcie we wrocławskim Sądzie Okręgowym wydane na rzecz Klienta Kancelarii.
Wyrokiem z dnia 21.03.2023 r., Sąd Okręgowy we Wrocławiu (SSO Ewa Rudkowska – Ząbczyk), w sprawie o sygn. akt XII C 576/21 ustalił, że:
- umowa kredytu denominowanego Nordea-Habitat zawarta z dawnym Nordea Bank Polska w sierpniu 2008 r., jest NIEWAŻNA,
- NIE ISTNIEJE pomiędzy kredytobiorcą a bankiem stosunek prawny, na podstawie którego kredytobiorca byłby zobowiązany do świadczenia na rzecz banku ponad zwrot świadczenia otrzymanego od banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytu,
- zasądził od banku na rzecz Klienta Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych, a także zwrot kosztów procesu, w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego.
Istotne w sprawie jest to, że Sąd ponownie dostrzegł potrzebę udzielenia KOMPLEKSOWEJ OCHRONY na rzecz Klienta Kancelarii i uwzględnił powództwo ustalające w zakresie w jakim zostało ono rozszerzone w listopadzie 2021 r., gdy Kancelaria powzięła wiedzę o składanych przez banki pozwach o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału i zwrot kapitału.
W efekcie, uzyskany wyrok eliminuje niepewność co do istnienia innego stosunku prawnego, będącego źródłem innych świadczeń stron, aniżeli zwrot rzeczywiście dokonanych nienależnie świadczeń pieniężnych w wykonaniu nieważnej umowy. Jednym słowem, zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego z 1964 r., strony mają sobie zwrócić to, co sobie świadczyły i NIC WIĘCEJ, a bankowi NIE NALEŻY SIĘ ŻADNE DODATKOWE ŚWIADCZENIE.
Tym samym, wyrok stanowi wyraz wypełnienia celów Dyrektywy 93/13 i usuwa niepewność po stronie kredytobiorcy co do zakresu rozliczeń z bankiem wskutek ustalenia nieważności umowy kredytu.
Co wymaga zauważenia, nadal wyrok jest odosobniony (pomimo, że w takiej formule uzyskany przez Kancelarię po raz dziewiąty), gdyż sądy co do zasady nie dostrzegają potrzeby udzielenia takiej ochrony w sytuacji, gdy bank jeszcze nie pozwał kredytobiorców i oddalają powództwo w tym szerszym zakresie, ustalając oczywiście nieważność umowy.
Pozew został wniesiony w kwietniu 2021 r.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z sierpnia 2009 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SA Wrocław z 2.03.2023 r.
Prawomocna NIEWAŻNOŚĆ w sprawie p-ko PKO BP (Umowa Nordea – Habitat z sierpnia 2009 r., dawnego Nordea Bank) – kolejna wygrana Klientów Kancelarii w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu.
Wyrokiem z dnia 2.03.2023 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSA Paweł Pszczołowski), w sprawie o sygn. akt I ACa 908/22 oddalił w apelację banku w zakresie ustalenia nieważności umowy i zmienił wyrok w zakresie zasądzenia w ten sposób, że oddalił roszczenie o zapłatę, co wpłynęło na rozstrzygnięcie o kosztach procesu, które po uzyskaniu pisemnego uzasadnienia będą podlegały badaniu na gruncie ewentualnego środka zaskarżenia.
Wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym, po trzech rozprawach, zaś oddalenie żądania zapłaty jest wynikiem zastosowania „teorii salda”.
Apelacja złożona przez bank dotyczyła wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy I Wydział Cywilny (SSO Agata Kawa – Jerka) z dnia 22.02.2022 r., sygn. akt I C 233/20 – wyrokiem tym została ustalona nieważność umowy kredytu oraz zasądzona została dochodzona kwota tytułem zwrotu nienależnych świadczeń.
Co ważne – w zakresie ustalenia nieważności umowy kredytu, wyrok stanowi podstawę do rozliczenia stron nieważnej umowy kredytu, a także wykreślenia hipoteki.
Nadto, skutkiem wyroku jest uwolnienie Klientów Kancelarii od toksycznego kredytu i długu, który był nadal o ok. 230 tys. zł wyższy, aniżeli kwota udzielonego kredytu, pomimo prawie 14,5 lat spłaty kredytu zaciągniętego na 32 lata.
Ważny jest bilans i interes Klientów na gruncie ustalenia nieważności umowy kredytu:
– w 2009 r. bank wypłacił kredyt w kwocie 662.000 zł
– kredyt został udzielony na 32 lata
– spłata trwała prawie 14,5 lat
– spłacono do banku ok. 650.000 zł
– saldo zadłużenia wg banku na 01.03.2023 r. wynosiło ok. 880.000 zł (plus odsetki przez kolejne 17,5 lat)
*** po wyroku do zwrotu od banku zostaje ok. 12.000 zł ***
A w ramach umowy, bank wskazał, że całkowity koszt kredytu wyniesie 577.000 zł, oczywiście na przestrzeni 32 lat.
WYROK JEST PRAWOMOCNY.
Pozew został złożony w styczniu 2020 r.
Aktualnie, Kancelaria przystępuje do rozliczenia nieważnej umowy kredytu, a także wykreślenia hipoteki.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka-Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z czerwca 2008 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SA Wrocław z 8.02.2023 r.
Prawomocna NIEWAŻNOŚĆ w sprawie p-ko PKO BP (Umowa Nordea – Habitat z czerwca 2008 r., dawnego Nordea Bank) – kolejna wygrana Klientów Kancelarii w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu.
Wyrokiem z dnia 8.02.2023 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSA Wojciech Wójcik), w sprawie o sygn. akt I ACa 96/22 oddalił w apelację banku w zakresie ustalenia nieważności umowy i zmienił wyrok w zakresie zasądzenia w ten sposób, że oddalił roszczenie o zapłatę, co wpłynęło na rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym i nie są znane przyczyny takiego rozstrzygnięcia co do żądania zapłaty. Bank bronił się zarzutem zatrzymania, a nie zarzutem potrącenia. Jest więc wysoce prawdopodobne, że Sąd Apelacyjny zastosował w niniejszej sprawie tzw. teorię salda (?).
Trzeba podkreślić, że w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym, Kancelaria złożyła szereg pism i zastrzeżeń odnoszących się do kolejno podejmowanych przez Sąd decyzji, a to w związku z dążeniem Sądu do uzupełnienia umowy kursem średnim NBP. Z inicjatywy Sądu został również przeprowadzony dowód z opinii biegłego. Kancelaria konsekwentnie oponowała próbom uzupełnienia umowy, co dało efekt w postaci utrzymania nieważności.
Apelacja złożona przez bank dotyczyła wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSO Anna Strzebinczyk – Stembalska) z dnia 22.10.2021 r., sygn. akt I C 282/20 – wyrokiem tym została ustalona nieważność umowy kredytu oraz zasądzona została dochodzona kwota tytułem zwrotu nienależnych świadczeń.
Co ważne – w zakresie ustalenia nieważności umowy kredytu, wyrok stanowi podstawę do rozliczenia stron nieważnej umowy kredytu, a także wykreślenia hipoteki.
Nadto, skutkiem wyroku jest uwolnienie Klientów Kancelarii od toksycznego kredytu i długu, który był nadal o ok. 40% wyższy, aniżeli kwota udzielonego kredytu, pomimo prawie 15 lat spłaty kredytu zaciągniętego na 40 lat.
Ważny jest bilans i interes Klientów na gruncie ustalenia nieważności umowy kredytu:
– w 2008 r. bank wypłacił kredyt w kwocie 228.000 zł
– kredyt został udzielony na 40 lat
– spłata trwała 14,5 lat
– spłacono do banku ok. 190.000 zł
– saldo zadłużenia wg banku na wczoraj wynosiło ok. 370.000 zł (w toku sporu „urosło” o kolejne 26.000 zł z powodu wzrostu kursu CHF (plus odsetki przez kolejne 25,5 lat)
*** po wyroku do zwrotu do banku zostaje ok. 38.000 zł (czyli 10% tego, co miał w swoich księgach bank ***
A w ramach „ugody”, w kwietniu 2021 r. bank proponował „umorzenie salda zadłużenia” z ówczesnych 344.000 zł do kwoty 202.000 zł, która miała być następnie spłacana przez kolejne ponad 20 lat, jak nowy kredyt PLN + Wibor.
WYROK JEST PRAWOMOCNY.
Pozew został złożony w lutym 2020 r.
Aktualnie, Kancelaria przystępuje do rozliczenia nieważnej umowy kredytu, a także wykreślenia hipoteki.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka-Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
Nieważność umowy kredytu konsolidacyjnego Nordea - Habitat z września 2008 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SO Legnica z 3.01.2023 r.
Nieważność umowy kredytu konsolidacyjnego Nordea – Habitat zawartej we wrześniu 2008 r. z d. Nordea Bank (aktualnie PKO BP) – wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z 3.01.2023 r.
Wyrokiem z dnia 3.01.2023 r., Sąd Okręgowy w Legnicy (SSO Magdalena Krajewska), w sprawie o sygn. akt I C 516/21 ustalił nieważność umowy kredytu (konsolidacyjnego) denominowanego CHF typu Nordea – Habitat, zawartej z dawnym Nordea Bank i zasądził od banku na rzecz Klienta Kancelarii zwrot dochodzonych kwot.
W ustnym uzasadnieniu Sąd wskazał na abuzywność klauzuli denominacyjnej, która po wyłączeniu skutkuje upadkiem umowy, z uwagi na brak możliwości jej wykonywania i nieokreślenie świadczeń stron (kwota kredytu, spłaty rat).
Wyrok zapadł po przeprowadzeniu trzech rozpraw.
Kolejny raz trzeba niestety stwierdzić, że głównym czynnikiem wpływającym na czas trwania postępowania jest postawa banku, który gra na zwłokę.
Pozew został wniesiony w lipcu 2021 r.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
Kolejne istotne orzeczenie TSUE w sprawach "frankowych" – Wyrok TSUE z dnia 8.09.2022 r. w sprawach połączonych od C‑80/21 do C‑82/21 - komentarz Kancelarii
W dniu 8 września 2022 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozstrzygnął trzy zagadnienia prejudycjalne w ramach postępowań C-80/21, C-81/21 oraz C-82/21.
Istotą zadanych TSUE pytań było rozwikłanie kwestii budzących wątpliwości w orzecznictwie polskich sądów na kanwie rozpatrywania sporów z tzw. „kredytów frankowych”, sprowadzających się do następujących zagadnień:
W ramach sprawy C-80/21:
- Czy dopuszczalne jest uznanie za nieuczciwy jedynie w części warunku umownego, w której owa nieuczciwość tkwi i pozostawienie w mocy pozostałej jego części?
- Czy jest dopuszczalne, aby sąd po stwierdzeniu nieuczciwości warunku umownego, bez którego umowa nie mogłaby już obowiązywać, mógł zmodyfikować pozostałą część umowy, w drodze wykładni oświadczeń woli, aby zapobiec nieważności umowy, która to nieważność jest korzystna dla konsumenta?
Rozpatrując powyższe problemy, TSUE powtórzył wykładnię dokonaną już w uprzednio rozpoznawanej sprawie C‑70/17 i C‑179/17 Abanca Corporación Bancaria i Bankia, gdzie wskazano, że sądy są zobowiązane do odstąpienia od stosowania nieuczciwych warunków umownych, aby nie wywierały one, w braku sprzeciwu konsumenta, wiążących wobec niego skutków oraz, że nie do pogodzenia z przepisami dyrektywy 93/13 jest przepis prawa krajowego dający sądowi krajowemu możliwość uzupełnienia umowy poprzez zmianę treści jej nieuczciwego warunku. Już w powołanym wyroku wyjaśniono, że uprawnienie sądu do modyfikowania nieuczciwej umowy w kierunku zmierzającym do przywrócenia równowagi stron, przyczyniałoby się do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez sam brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów, ponieważ nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy, tak aby zagwarantować w ten sposób interes rzeczonych przedsiębiorców. Ochrona konsumenta w ramach dyrektywy 93/13 w ten sposób stawałaby się iluzoryczna.
Pytanie zadane w ramach sprawy C-80/21 dotyczyło możliwości usunięcia z umowy elementu „za zgodą banku” i pozostawienia w mocy pozostałej części tak „wygumkowanej” klauzuli umownej. Problem dotyczy możliwości spłacania kredytu bezpośrednio w walucie CHF za zgodą banku, zastrzeganą w umowach Deutsche Banku.
TSUE, stwierdzając, że powyższa redukcja klauzuli jest niedopuszczalna, powtórzył w zasadzie regułę wyłożoną w ramach wyroku w sprawie C-19/20 Bank BPH, precyzując, iż przepisy dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może stwierdzić nieuczciwy charakter nie całości warunku umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, lecz jedynie elementów tego warunku, które nadają mu nieuczciwy charakter, w związku z czym warunek ten pozostaje, po usunięciu takich elementów, częściowo skuteczny, jeżeli takie usunięcie sprowadzałoby się do zmiany treści tego warunku, który ma wpływ na jego istotę, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.
W ramach sprawy C-81/21:
- Czy dopuszczalne jest, aby sąd po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru warunku umownego, nieskutkującego nieważnością umowy, mógł uzupełnić treść umowy przepisem dyspozytywnym prawa krajowego?
- Czy dopuszczalne jest, aby sąd po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru warunku umownego, skutkującego nieważnością umowy, mógł uzupełnić treść umowy przepisem dyspozytywnym prawa krajowego, aby zapobiec nieważności umowy, pomimo że konsument godzi się na nieważność umowy?
Odnosząc się do zagadnienia pierwszego, TSUE powtórzył regułę wyrażoną w wyroku C-260/18 Dziubak, zgodnie z którą wyjątkowa możliwość zastąpienia nieuczciwego postanowienia umownego przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, narażając tym samym konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki, tak że ten ostatni zostałby tym ukarany. Z powyższego wynika, że to wyłącznie interes konsumenta przesądza o możliwości upadku całej umowy. Trybunał podsumował tę kwestię wprost, wskazując, że jeżeli umowa może nadal obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków, sąd krajowy nie może zastąpić tych warunków przepisem krajowym o charakterze dyspozytywnym.
A zatem sąd krajowy nie może, po stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku znajdującego się w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, która to nieważność nie pociąga za sobą nieważności tej umowy w całości, zastąpić tego warunku przepisem dyspozytywnym prawa krajowego.
Co do drugiego pytania, Trybunał powtórzył ponownie za wyrokiem C-260/18 Dziubak, że, nie można wypełniać luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych ani przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. W postępowaniu, w ramach którego zadano przedmiotowe pytanie prejudycjalne konsumenci zostali poinformowani o konsekwencjach związanych z całkowitym unieważnieniem zawartych umów o kredyt i je zaakceptowali. TSUE wskazał więc, że w tych okolicznościach, biorąc pod uwagę determinujący charakter woli konsumentów, nie wydaje się, aby została spełniona przesłanka, zgodnie z którą unieważnienie całej umowy naraziłoby zainteresowanych konsumentów na szczególnie szkodliwe konsekwencje. Z braku takiego zagrożenia dla konsumentów, sąd nie jest uprawniony do zastąpienia nieuczciwego warunku, którego nieważność stwierdzono, przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.
Co się tyczy możliwości zastąpienia nieważnego warunku umownego wykładnią sądową, Trybunał jednoznacznie ją wykluczył, gdyż sądy krajowe są zobowiązane wyłącznie do odstąpienia od stosowania nieuczciwego warunku umownego, aby nie wywierał on obligatoryjnych skutków wobec konsumenta, przy czym nie są one uprawnione do zmiany jego treści. Wskazano tutaj, iż dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, które uniemożliwia sądowi rozpoznającemu sprawę uwzględnienie żądania stwierdzenia nieważności umowy opartego na nieuczciwym charakterze warunku, jeżeli zostanie stwierdzone, że warunek ten jest nieuczciwy i że umowa nie może dalej obowiązywać bez takiego warunku (podobnie w sprawie C‑118/17 Dunai).
Podsumowując, Trybunał wskazał, że sąd krajowy nie może, po stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku znajdującego się w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, który pociąga za sobą nieważność tej umowy w całości, zastąpić warunku umownego, którego nieważność została stwierdzona, albo wykładnią oświadczenia woli stron w celu uniknięcia unieważnienia tej umowy, albo przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, nawet jeśli konsument został poinformowany o skutkach nieważności tejże umowy i zaakceptował je.
W ramach sprawy C-82/21:
Zagadnienie dotyczy początku terminu biegu przedawnienia roszczeń kredytobiorcy-konsumenta o zwrot niesłusznie zapłaconych kwot, w stosunku do banku. Sąd odsyłający sformułował zagadnienie dotyczące tego, czy roszczenie to ulega przedawnieniu po 10 latach, liczonych od dnia uiszczenia poszczególnej raty kapitałowo-odsetkowej lub innej opłaty związanej z umową i nie ma w tym wypadku znaczenia, czy konsument wiedział o nieuczciwości umowy czy też wymagana jest świadomość konsumenta.
Trybunał w tym względzie przypomniał, że kwestie przedawnienia reguluje prawo krajowe państw członkowskich UE, jednak nie może ono gorzej traktować sytuacji konsumentów niż wynika to ze standardu dyrektywy 93/13. TSUE stwierdzając, że 10-letni termin umożliwiający skuteczne dochodzenie zwrotu środków niesłusznie uiszczonych na podstawie nieuczciwej umowy jest wystarczający do zapewnienia efektywnej ochrony konsumentowi, dodał jednak, że konsumenci mogą nie wiedzieć o nieuczciwym charakterze warunku zawartego w umowie kredytu hipotecznego lub nie rozumieć zakresu swoich praw wynikających z dyrektywy 93/13 (wyrok w sprawie od C‑776/19 do C‑782/19 BNP Paribas Personal Finance), a zatem nie mieć świadomości, iż biegnie termin, którego upływ wygasi możliwość dochodzenia swoich praw przed sądem. Dlatego też, TSUE wskazał, że bieg przedawnienia takich roszczeń nie może rozpocząć się zanim konsument powziął wiedzę o nieuczciwości umowy i swoich prawach z tym związanych.
Komentując dzisiejsze rozstrzygnięcie, należy stwierdzić, że niewątpliwie stanowi ono kontynuację prokonsumenckiej linii orzeczniczej TSUE, ponownie podkreślając i precyzując przede wszystkim to, że przepisy dyrektywy 93/13 mają za główny cel ochronę praw słabszych uczestników obrotu gospodarczego, czyli konsumentów, nie zaś przywracanie abstrakcyjnie ujmowanej przez banki, równowagi między stronami umowy. W wielu bowiem przypadkach, owo przywrócenie równowagi w praktyce polegałoby na ochronie interesów nieuczciwego przedsiębiorcy, któremu opłacałoby się ryzykować stosowaniem nieuczciwych postanowień w umowach, gdyż sankcja sprowadzałaby się jedynie do utraty nadmiarowego, nieuczciwego zysku. Tymczasem, cel prewencyjny dyrektywy 93/13 jasno uzasadnia konieczność potraktowania rozstrzygnięcia sporu wytoczonego przez konsumenta, na kanwie nieuczciwości kontraktowej przedsiębiorcy, także w charakterze sankcji dla owego przedsiębiorcy, tak aby nie ważył się on już w przyszłości naruszać praw konsumentów, a podmioty mu podobne także były skutecznie zniechęcone do takich praktyk.
Dzisiejszy wyrok pozostaje także szczególnie ważny w kontekście zagadnień związanych z polem manewru sądu w zakresie rozwikłania następstw dostrzeżenia nieuczciwości klauzuli umownej. TSUE, ponownie dał jasny znak sądom, że nie są władne modyfikować brzmienia nieuczciwych klauzul umownych, także poprzez ich normatywne rozwarstwianie i dążenie do pozostawienia ich „nieskażonej” części w mocy. Z kolei, wola konsumenta, który wyrażając przed sądem świadomość skutków upadku umowy, podtrzymuje żądanie stwierdzenia jej nieważności w całości, musi być respektowana przez sąd. Czyni to dopiero ochronę prawną realnie dostępną dla słabszego z definicji konsumenta.
Pozostaje mieć nadzieję na szybkie przyswojenie tez dzisiejszego orzeczenia TSUE przez polskie sądy i przyspieszenie realizacji sprawiedliwości dla tysięcy polskich konsumentów. W istocie bowiem, prawidłowo przygotowany do prowadzenia sprawy sędzia nie powinien mieć już żadnych realnych dylematów prawnych. Oczywiście także i w tej pozytywnej metamorfozie, będziemy nasze sądy niezmiennie i nieustannie wspierać.
Agnieszka Osowiecka-Wasiak, radca prawny
Michał Przybylak, radca prawny
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z sierpnia 2008 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SA Wrocław z 28.06.2022 r.
Prawomocna NIEWAŻNOŚĆ umowy kredytu w sprawie p-ko PKO BP (Umowa kredytu „Nordea – Habitat” z sierpnia 2008 r.) – wygrana Klienta Kancelarii w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu – wyrok z dnia 28.06.2022 r.
Wyrokiem z dnia 28.06.2022 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSA Janusz Kaspryszyn – spr., SSA Sławomir Jurkowicz, SSA Adam Jewgraf), w sprawie o sygn. akt I ACa 947/20 – oddalił apelację PKO BP od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu XII Wydział Cywilny (SSO Krzysztof Rudnicki) z dnia 16.06.2020 r., sygn. akt XII C 592/18.
Wcześniej, wyrokiem Sądu I instancji ustalone zostało w sentencji, że Umowa kredytu „Nordea – Habitat” zawarta w sierpniu 2008 r. z ówczesnym Nordea Bankiem (aktualnie PKO BP) – jest nieważna. Nadto, zasądzone zostały wszystkie dochodzone kwoty, zgodnie z teorią dwóch kondykcji. Wyrok zapadł po ponad 3 latach sporu.
Sąd Apelacyjny oddalił apelację banku, zasądził na rzecz Klienta koszty procesu w postępowaniu apelacyjnym i jednocześnie uwzględnił zarzut zatrzymania kwoty stanowiącej równowartość wypłaconego kredytu. Niezależnie od oceny Kancelarii dotyczącej zarzutu zatrzymania, „skasowaniu” uległy odsetki – w tym zakresie będziemy rozważać skargę kasacyjną.
Okoliczność ta pozostaje bez wpływu na fakt, że umowa jest nieważna, a kredytobiorca został uwolniony od toksycznego produktu i długu, a także ma do odzyskania nadwyżkę ponad otrzymany kapitał kredytu.
Wyrok Sądu Apelacyjnego zapadł po prawie 2 latach postępowania w II instancji i kilku rozprawach apelacyjnych. Warto wskazać, że SSA Janusz Kaspryszyn złożył zdanie odrębne, jako zwolennik kursu średniego NBP, ale został przegłosowany przez pozostałych członków składu.
WYROK JEST PRAWOMOCNY.
Pozew został złożony w maju 2017 r. (pierwotna sygnatura została nadana w I Wydziale Cywilnym SO Wrocław).
Aktualnie, Kancelaria przystępuje do rozliczenia kapitału kredytu (zwrotu świadczenia wzajemnego), a także uzyskania kwitu mazalnego na potrzeby wykreślenia hipoteki.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka-Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z maja 2009 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SA Wrocław z 28.02.2022 r.
Prawomocna NIEWAŻNOŚĆ w sprawie p-ko PKO BP (Umowa kredytu Nordea-Habitat z 2009 r.) – kolejna wygrana Klientów Kancelarii w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu !!!
Wyrokiem z dnia 28.02.2022 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny (spr. SSA Sławomir Jurkowicz), w sprawie o sygn. akt I ACa 588/21 oddalił w całości apelację PKO BP S.A. od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu XII Wydział Cywilny (SSO Ziemowit Barański) z dnia 22.12.2020 r., sygn. akt XII C 545/19 i zasądził na rzecz Klientów Kancelarii od banku zwrot kosztów postępowania apelacyjnego.
Co istotne w kontekście ostatnio wydawanych orzeczeń w sprawach „frankowych”, Sąd Apelacyjny nie uwzględnił zarzutu zatrzymania zgłoszonego przez bank. Zarzutu potrącenia bank natomiast nie zgłaszał, dlatego należało zasądzić na rzecz kredytobiorców całość dochodzonych przez nich kwot.
Zaskarżony przez bank wyrok został wydany 22.12.2020 r. przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu (SSO Ziemowit Barański, sygn. XII C 545/19). Wyrokiem tym, ustalone zostało w sentencji, że Umowa kredytu Nordea-Habitat zawarta w 2009 r. z poprzednikiem prawnym banku PKO BP – jest nieważna, a także zasądzony został zwrot wszystkich nienależnych świadczeń spełnionych od 2009 r. oraz koszty procesu. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wskazał, że w pełni zgadza się z oceną tej umowy dokonaną przez Sąd I instancji, w szczególności wskazując, że podstawą do ustalenia jej nieważności jest brak oznaczenia kwoty kredytu tj. rozbieżność pomiędzy kwotą kredytu wskazaną w umowie w walucie CHF i jednoczesnym zastrzeżeniem umownym, że kredyt udzielany jest w złotych. Tym samym nie było wiadomo jaka jest kwota kredytu i umowa taka nie mogła zaistnieć w obrocie. Niezależnie potwierdzono, że umowa zawierała klauzule abuzywne w zakresie mechanizmu denominacji, po których usunięciu nie byłoby możliwe jej dalsze wykonywanie, w tym wyłączone było zastąpienie tych klauzul innym sposobem przeliczeń.
WYROK JEST PRAWOMOCNY. Pozew został złożony w czerwcu 2019 r.
Aktualnie, Kancelaria przystępuje do rozliczenia kapitału kredytu (zwrotu świadczenia wzajemnego), a także uzyskania kwitu mazalnego na potrzeby wykreślenia hipoteki.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka-Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z sierpnia 2009 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SO Legnica z 22.02.2022 r.
Nieważność umowy kredytu zawartej z Nordea Bank z 2009 r. – wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z 22.02.2022 r.
Wyrokiem z dnia 22.02.2022 r. Sąd Okręgowy w Legnicy (SSO Agata Kawa – Jerka), w sprawie o sygn. akt I C 233/20 ustalił, że umowa o kredyt mieszkaniowy Nordea-Habitat zawarta w sierpniu 2009 r. (obecnie PKO BP S.A.) jest NIEWAŻNA i zasądził od banku na rzecz Klientów Kancelarii zwrot wpłaconych bankowi środków, jako nienależnych. Umowa z tych nietypowych, zawierającą hybrydę kwoty kredytu wskazanej w CHF, ale nie więcej niż X PLN.
W krótkich motywach, Sąd stwierdził, że umowa zawierała nieuczciwe postanowienia w zakresie przeliczeń świadczeń dwoma odrębnymi kursami, które miał ustalać sam bank. Konstrukcja umowy nie pozwalała kredytobiorcom ustalić po jakim kursie zostanie przeliczony wypłacany im kredyt, a zatem nie została z nimi uzgodniona kwota kredytu. Dodatkowo, bank określając kwotę kredytu w CHF zabezpieczył się na wypadek zmiany kursu CHF, określając maksymalną kwotę w PLN, jaka będzie podlegać wypłacie. Taka hybrydowość jest oczywiście niedopuszczalna i zasadniczo nie doszło do określenia kwoty kredytu w umowie.Sąd licznie przywołał orzecznictwo, w tym też najświeższe orzeczenia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, uznające, że eliminacja klauzuli walutowej, musi oznaczać upadek całej umowy kredytu. Na rozprawie, na której został wydany wyrok, Klienci zostali pouczeni przez Sąd o skutkach nieważności. Rozprawa przebiegła spokojnie, gdyż nikt z banku nie zjawił się, pomimo prawidłowego i skutecznego wezwania.
Pozew został wniesiony w kwietniu 2020 r.
Wyrok jest PRAWOMOCNY. Apelacja banku w zakresie ustalenia nieważności została oddalona przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 2.03.2023 r., sygn. I ACa 908/22.
Sprawę prowadzą:
radca prawny Agnieszka Osowiecka – Wasiak
radca prawny Michał Przybylak
PRAWOMOCNA nieważność umowy kredytu Nordea - Habitat z czerwca 2008 r. dawnego Nordea Bank (aktualnie PKO BP) - wyrok SO Wrocław z 22.10.2021 r.
KOLEJNA NIEWAŻNOŚĆ umowy kredytu hipotecznego denominowanego d. Nordea – Bank.
Wyrokiem z dnia 22.10.2021 r. wydanym na posiedzeniu niejawnym, Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny (SSO Anna Strzebinczyk – Stembalska), w sprawie o sygn. akt I C 282/20, ustalił, że umowa kredytu denominowanego w CHF, zawarta w czerwcu 2008 r. z dawnym Nordea Bank (aktualnie PKO BP S.A.) jest NIEWAŻNA.
W dalszej kolejności sąd zasądził na rzecz Klientów Kancelarii od banku kwoty, które przekazali bankowi w wykonaniu nieważnej umowy.
Uwzględnienie powództwa w całości wskazuje na to, że Sąd uwzględnił w całości zaprezentowaną argumentację prawną wykazującą nieistnienie umowy. Kredytobiorcą była osoba zajmująca się ówcześnie pośrednictwem kredytowym, co potwierdza, że nawet specjaliści nie byli świadomi, co kryje się za „atrakcyjnym, bezpiecznym i tanim kredytem frankowym” w bankach i jakie ryzyka oraz wady prawne kryją umowy kredytu powiązane z CHF.
Pozew został złożony w lutym 2020 r.
Wyrok dotyczący ustalenia nieważności umowy jest PRAWOMOCNY.
Apelacja banku w tym zakresie została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 8.02.2023 r., sygn. I ACa 96/22.
Sprawę prowadzą:
Agnieszka Osowiecka-Wasiak, radca prawny
Michał Przybylak, radca prawny